Een maand verder

We zijn nu een maand terug in Tamale en het is alsof we niet zijn weggeweest. Het enige dat nog steeds verraadt dat wij er een tijd tussenuit zijn geweest is de dikke laag stof op alles in ons huis. December is de maand van de ‘harmattan’; een droge ,stoffige woestijnwind die door de Sahelzone stuift. Het blijkt een hels karwei om een maand harmattanstof uit het huis te verwijderen, zeker als de temperatuur bijna iedere dag de 40 graden haalt.

Bij aankomst hebben Mary en ik allebei ons werk weer opgepakt. Mary werkt nu op de specialistische polikliniek, waar het werk iets rustiger en regelmatiger is dan op de spoedeisende hulp. Op het trainingscentrum hebben we er alweer een ‘peace workshop’, een training ‘cross-cultural mission’ en een catechetencursus opzitten. Omdat er in het droge seizoen geen landbouw plaatsvindt, organiseert het centrum de meeste cursussen in de eerste 5 maanden van het jaar. We hebben dan ook een volle agenda voor de komende periode.  

Albert had de eerste week moeite om te wennen aan het droge, warme weer. Hij liep daardoor een lichte longontsteking op. Gelukkig was die met medicatie snel weer verdwenen en nu gaat het al een aantal weken ontzettend goed met hem. Hij eet goed, groeit hard en heeft in twee weken tijd geleerd zich om te draaien, te zitten en te kruipen. Ook op dat gebied haalt hij zijn achterstand dus snel in. We gaan nu regelmatig voor controle naar de kindercardioloog in Accra, die net als de artsen in Nederland aangeeft dat Albert in zijn gezondheid  nu niet anders is dan andere kinderen. 

Ik schrijf dit bericht in een kantoortje op het trainingscentrum. De ventilator staat op de hoogste stand en op de achtergrond hoor ik uit het kantoor van de accountant politici op de radio discussieren over de snelle daling van de waarde van de Ghanese cedi ten opzichte van de euro en de dollar. Ik zal dit bericht snel uploaden, want gisteren viel rond deze tijd de stroom uit. Oja! En even kijken op NOS.nl of de 5.000 meter schaatsen voor vrouwen al begonnen is.

Laat je licht schijnen!

“Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven.” (NBV). Volgens het rooster van de Ghanese Raad van Kerken kwam de Evangelielezing van afgelopen zondag uit Matteus 5:13-20. Ook in de presbyteriaanse gemeente in het dorp Nyarizee, vlakbij Tamale, werd dit gedeelte gelezen.

In Nederland roept het voorbeeld van een stad op een berg waarschijnlijk niet zoveel herkenning op. Er zijn geen bergen en daarnaast is er ’s nachts zoveel licht dat een stad op een berg niet eens zou opvallen. In het noorden van Ghana, waar de meeste dorpen (waaronder Nyarizee) geen electriciteit hebben en daardoor vanaf een uur of zes ’s avonds in het duister gehuld zijn, komen deze woorden van Jezus veel meer tot leven. Hoewel de heuvels in dit savannelandschap geen bergen genoemd mogen worden, komt de ligging van de stad Tamale redelijk in de buurt van die van de stad op de berg in Matteus 5. Als je vanuit het zuiden van het land richting Tamale rijdt, zie je bij het oversteken van de Witte Voltarivier de lichten van Tamale al. Je denkt dan dat je er bijna bent, maar hebt in werkelijkeid nog zo’n 40 km te gaan. De verlichte stad is van verre te zien in een verder onverlichte omgeving. 

Na het lezen van het gedeelte uit Matteus in het Engels en het Dagbani, reflecteert het koor door het zingen van een lied op vers 14. Ze zingen in het Dagbani: ‘Jullie zijn het licht van de wereld. Als een stad op een berg. Laat je licht schijnen!’

(Beluister en bekijk hieronder het lied. Excuus voor de slechte kwaliteit van het filmpje.)